persoonlijk verhaal Sanne Veeninga

Ik ben Sanne Veeninga, ik ben 27 jaar oud en ik heb alopecia. Ik heb met alopecia voor het eerst kennis gemaakt toen ik net in de pubertijd zat, ongeveer 12 jaar oud. Mijn ouders ontdekte dat ik kale plekken kreeg op de voorkant van mijn hoofd. In korte tijd vielen mijn haren aan de voorkant uit, en begon ik met het dragen van haarnetjes zodat het niet zichtbaar was, want aan de achterkant hield ik wel mijn haren. Ik zat in groep 8, het laatste jaar van mijn basisschooltijd en gelukkig hebben mijn klasgenoten hier altijd goed op gereageerd, dat maakte het laatste jaar fijn om naar school toe te gaan.

Uiteindelijk heeft het ongeveer 1 á 2 jaar geduurd voordat alles weer ging groeien, tot ik op een gegeven moment weer een prachtig bos met haar haren kreeg.

Ik heb hier van kunnen genieten en onbezorgd door het leven kunnen gaan tot ik 21 jaar oud was. Toen merkte ik dat ik kleine ovale plekjes voelde op mijn hoofd en wist ik eigenlijk al genoeg. Het werd steeds groter en zichtbaarder. De buitenwereld viel het nog niet goed op, omdat ik vaak speldjes in mijn haren droeg zodat het niet zichtbaar leek. Dit heb ik kunnen volhouden tot het begin van dit jaar. Het werd steeds heftiger, zo heftig dat mijn haren dunner werden, en bijna alles al weg was.

Ik heb de keus gemaakt voor mijzelf, zonder dat ik nog meer ga lijden, om alle overgebleven haar af te scheren. Een heel moeilijk moment, maar ik wist dat dit beter was. Ik heb de juiste keus gemaakt, en draag nu een haarwerk, vooral als ik uit huis ben en of aan het werk. Mijn wimpers/wenkbrauwen zijn ook bijna uitgevallen, de alopecia is nu erg actief. Ik kan alleen maar hopen dat het op een gegeven moment goed komt. Ik voel me sterker dan ooit, en ik hoop door mijn verhaal te delen, andere mensen kracht kan geven/vinden. Je bent mooi zoals je bent, met of zonder haar.

Foto links Sanne 11-7-2004